Chilling in Cambodia
Door: Yentl
Blijf op de hoogte en volg Yentl
24 Maart 2014 | Cambodja, Khett Batdambang
Daar ben ik dan weer! Het wordt best lastig om alles terug te halen, want mijn vorige reisverslag was ik nog in Vang Vieng en inmiddels ben ik alweer veel verder, maar ik ga m'n best doen om in ieder geval de highlights te vertellen :)
Misschien maar goed ook dat er zoveel tijd tussen zit; word ik wat bondiger van wellicht!
Vang Vieng
Goed, was dus nog in Vang Vieng, een maand geleden inmiddels alweer. Daniel ging dus echt weg de volgende dag en wij bleven achter met een goede hangover. Heerlijke remedie in Vang Vieng: lekker eten in een restaurant, liggend op een matras, kijkend naar Friends, geen probleem dus! Die avond lekker pizza gegeten en daarna nog even een drankje, waar ik Fabio en Oth weer tegenkwam: zij waren degene de mij 'redde' tijdens het tuben door mij vooruit te duwen de hele tijd met een achtergrondmuziekje :) Dus gezellig bij hen gezeten en de volgende dag afgesproken om te gaan mountainbiken naar de Blue Lagoon; 7 kilometer buiten Vang Vieng. Dus volgende ochtend eerst heerlijk ontbeten en daarna enigszins acceptabele mountainbikes gehuurd (Oth komt uit Laos, studeert n Australie, maar heel handig dat ie de taal spreekt met onderhandelen enzo!) en met z'n vieren (Santiago voelde zich niet geroepen om sportief te gaan doen haha) John, Oth, Fabio et moi op weg naar de Blue Lagoon. De weg er naartoe was pittig: overal zand, stenen, heuvels en de hitte was bijna niet te doen, maar na een uur kwamen we aan bij de Lagoon. Hij was veeel kleiner dat ik had verwacht haha! Blauw was ie zeker, maar niet veel groter dan 30 m2, maar je had een boom waar je vanaf kon springen en een touw waar je vanaf kon slingeren, dus prima. Daar aangekomen kwamen we ook Kristy en Sara tegen (uit Canada met wie we op de slowboat hebben gezeten ook) en gingen we met nog een paar van hun vrienden volleyballen daar. Voor het donker moesten we natuurlijk wel terug, want die weg zou niet te doen zijn zonder verlichting en Santiago zat al een paar uur zonder ons ;) Die avond zijn we bij een frans restaurant gaan eten; iets duurder dan normaal, maar het was het zeker waard! John en ik deelde ons voor- en hoofdgerecht dus uiteindelijk heb ik een champignon-bruschetta, geitenkaassalade, boeuf bourgignon en steak gegeten, met een heerlijke fles rode wijn, mmm! Weliswaar 8 dollar moeten betalen voor dit feestmaal, maar het was het waard. Na het eten naar Jaidee's bar gegaan; iedereen die in Vang Vieng is geweest kent die gast. Hij is de eigenaar van de bar en zo gek als een deur en onder invloed van van alles! Hij loop non stop rond eigenlijk met een whiskeyfles om iedereen die te veel/ te weinig danst/praat een shot te geven! Bij elk shotje dat ie uitdeelt, neemt hij er zelf ook een ;) Genoeg shotjes die avond dus, maar heel gezellig! Santiago had inmiddels besloten de volgende dag weg te gaan, want hij had nog maar 1 week en wilde nog naar Cambodja, dus het was wel een slimme actie van hem. Jammer natuurlijk, want nu was het zijn laatste avond! Nadat Jaidee om 23.30 sloot zijn we nog een pannenkoek wezen halen en met een drankje erbij op de hotelkamer gaan zitten met z'n drieen om de laatste avond met z'n drieen waardig af te sluiten :) Volende dag dus afscheid genomen van Santiago en toen waren we nog maar met z'n tweeen. Gelukkig vermaken wij ons samen ook nog, dus de dagen erna zijn we erop uit getrokken met de scooter een dag, een dagje wezen lopen/hiken naar grotten en ook een dagje lekker niks gedaan :) De avonden vulden zich als vanouds met uit eten gaan, andere mensen ontmoeten en daarmee drankjes doen en vaak ook nog naar Viva, de enige 'club' die na 0.00 open was en waar we dus bijna altijd de nacht afsloten. Maar goed, ook wij moesten Vang Vieng ooit een keer gaan verlaten, dus na een week besloten we dat het wel welletjes was geweest en boekten we beide een bus: ik naar Pakse en John naar 4000 Island, beiden in het zuiden van Laos. Bleek dat we in dezelfde bus zouden zitten de hele nacht, John moest in Pakse dan nog een extra bus pakken, dus dat was dan wel weer gezellig. Spullen gepakt en de volgende dag, eind februari is het inmiddels, naar de busterminal. Eerst in een normale bus naar de hoofdstad Vientiane (ongeveer 4 uur) en daar moesten we 2 uur wachten voor we een sleeper-bus naar Pakse namen. De bus was echt hilarisch om te zien: felblauw en -geel met een megagrote Winnie de Pooh en Knorretje op de zijkanten, met neon-;ichten aan de voorkant haha! Wij waren wel benieuwd hoe zo'n sleeper-bus in Laos eruitzag, maar dat viel ons alles mee: een soort van matras met een kussen en een deken, best luxe. Althans, dat dachten we. Het bleek namelijk dat het desbetreffende matras gewoon lekker gedeeld moest worden met z'n tweeen: waren wij even blij dat wij naast elkaar konden slapen en we niet noodgedwongen naast een (misschien wel) vieze vreemdeling moesten tukken die nacht!! Rond 20.00 de Winnie de Pooh bus in en na nog een klein drankje in de bus ook maar gaan slapen :) Precies twaalf uur later kwamen we aan in Pakse, mijn eindstation en overstapplaats voor John, dus nu moesten wij ook afscheid nemen van elkaar na twee weken. Dat is best lang samen reizen, twee weken klinkt en is niet zo lang, maar samen reizen is vet intens, dus best bizar om dan na zo lang afscheid te moeten nemen. Maar in Pakse stond ik er dus ineens weer even alleen voor :)
Pakse
Na het afscheid nam ik een tuk tuk naar het centrum en liet me afzetten bij een hostel, maar die bleek vol te zijn dus moest ik daar een paar uur wachten om te kijken of er plek was. Geen probleem, ben even de stad in gegaan. Ongeveer de enige reden om naar Pakse te gaan en niet gelijk helemaal naar het zuiden naar 4000 Islands was dat ik graag een jungle-trek wilde gaan doen, dus ging ik daar naar op zoek in het stadje. Het stadje was echt superongezellig, zanderig en zwaar onaantrekkelijk, dus wilde wel graag snel weg. Ik alle tour-agency's af die ik tegenkwam en overal was een tour superduur! Niet 100 dollar voor 3 dagen, maar gerust 350 of meer!! Dat had ik er natuurlijk niet voor over! Ik begon gelijk al een beetje spijt te krijgen van mijn beslissing, maar bedacht om dan in ieder geval 1 dag een scooter te huren om een waterval (90 km verderop) te bezoeken en ik kon altijd de dag erna de bus pakken en ook naar 4000 Islands gaan. Dus ik een scooter gehuurd en terug naar het hostel. Daar aangekomen sprak ik Nick aan, ik had hem al eerder op de ochtend zien zitten en vroeg hem of hij al langer in Pakse was en of hij wist wat leuk was om te doen, want mij trok ht me allemaal niet zo op het eerste gezicht. Hij bleek een scooter gehuurd te hebben met nog 2 anderen om een 'loop' van een aantal dagen te gaan doen langs meerdere watervallen en dorpjes, waarbij je onderweg in kleine guesthouses slaapt. Of ik geen zin had om mee te gaan?! Nou, ik had toch niks te doen, kon altijd na 1 nacht terug naar Pakse, mocht het me niet bevallen, en dus m'n kleine rugtas gepakt (liet m'n grote backpack achter in het hostel). Het pakken van m'n rugtas was makkelijker gezegd dan gedaan, want in mijn grote backpack had er (Friends-fans opgelet, a la Ross) een shampoo-explosion plaatsgevonden!!!! Mijn hele toilettas, twee shirts en (gelukkig alleen) bovenste gedeelte van m'n backpack zat onder de heerlijke geurende Andrelon shampoo ;) Heb snel een beetje schoongemaakt en spullen gepakt en hup op de scooter naar de anderen. De andere twee die meegingen waren Dan en Chip (Charlotte, maar noemt zichzelf altijd Chip), beide uit Engeland, Nick is Canadees. Dan en Chip hadden nog nooit op een semi-automatische scooter gereden dus dat was best spannend (ik gewoon ouderwets op een automatische hoor), maar we gingen ervoor.
Na ongeveer twee uur gereden te hebben kwamen we erachter dat we per ongeluk 'tegen de richting in' van de 'loop' gingen, maar dat maakt natuurlijk niks uit, behalve dan dat we zouden eindigen met de grootste waterval in de buurt, dus dat was eigenlijk wel weer mooi. Na een paar uur gereden te hebben en een lunchbreak, was het over met de geasfalteerde weg en maakte deze plaats voor een zanderige, hobbelige weg, heel fijn ;) Was een goede, maar leuke uitdaging, iets minder voor Dan en Chip echter: zij waren gevallen, maar gelukkig niet ernstig! En toen was daar onze eerste waterval! Moesten een man betalen zodat ie op onze scooters kon passen (heel nuttig natuurlijk) en wij konden genieten van de eerste waterval. Was best leuk, maar niet heel spectaculair, dus hup verder naar de volgende. Die liet heel lang op zich wachten, want pas in de avond bereikte we die waterval! We waren al op zoek naar een guesthouse, aangezien het tegen 18.00 liep en de zon niet veel later onder zou gaan, dus op de kaart een plaats opgezocht waar 1 guesthouse zou zijn. We vonden de guesthouse, maar die was verlaten. Gelukkig was er iemand daar die ons een ander guesthouse kon wijzen, een aantal kilometer verderop. Wij er snel achteraan, want het was al goed aan het schemeren en we reden in een bos, maar na een klein half uurtje kwamen we aan bij een donker huis en het geluid van een waterval in de verte. Wij kloppen, kloppen en niks. Na 5 minuten gaat er toch een licht aan en stapt een vrouw in pyjama naar buiten: natuurlijk is dit een guesthouse en zeker weten dat we er kunnen blijven slapen! Of we de bungalows of private rooms willen? De bungalows natuurlijk! Voor 2 dollar per persoon hadden we een twee tweepersoons-bungalows met eigen douche en (de volgende morgen althans) uitzicht op de waterval. Na onze spullen gedropt te hebben, vroegen we of het mogelijk was of ze iets te eten kon maken voor ons. We hadden namelijk wel aan drinken gedacht, maar hoopte in een guesthouse wat te kunnen eten. Natuurlijk kon dat! Iets verderop was het resaurant :) Dus wij in het donker erop af en hup, het licht ging aan en een behoorlijk groot resaurant kwam tevoorschijn! Compleet met een podium en gigantische speakers! Het echtpaar maakte eten voor ons, heerlijk, en voorzag ons van drankjes. Wij hebben de hele avond daar gezeten, gedronken en gepraat. Op en gegeven moment hadden we muziek opstaan met een speaker van Dan, maar de batterij was op. Komt de eigenaar naar ons toe met de vraag of we het anders aan willen sluiten op zijn megagrote speakeres: uhm ja!! Haha, en toen hadden we dus ineens ons eigen feestje, in the middle of nowhere, met een waterval op de achtergrond :) Supermooi! Na een lange nacht, vroeg weer op om te ontbijten. In het licht zagen we pas goed waar we precies terecht waren gekomen: een heel degelijk en mooi guesthouse, inclusief restaurant en vette waterval dus haha! Na een heerlijk ontbijt gingen we de weg weer op. De weg was gelukkig weer wat beter. Het plan was om naar een grot te gaan en een wversdorpje, dat was dus het plan. Sense the tone: it did not work ;) De kaart die we hadden was getekend door iemand en dus helemaal niet precies, maar we wisten waar we ongeveer een afslag moesten nemen naar een zandpad. Na een paar uur hadden we die gevonden. Dat pad zouden we ongeveer 5 kilometer moeten volgen voor we in het dorpje aankwamen. Echter, na 20 kilometer op een verschrikkelijke weg (overal hobbels, zand aan de zijkanten en dus lekker gevaarlijk) besloten we rechtsomkeert te maken. Chip en Dan waren inmiddels al gevallen, ik had na 18 km mijn scooter aan de kant gezet (want ik wist niet of ik het qua benzine zou redden anders) en was bij Dan achterop gegaan (die vervolgens doodleuk een slipper maakte met mij achterop haha, had daarna heel veel vertrouwen in Dan om achterop te zitten!). We hadden het al aan meerdere mensen gevraagd in de kleine dorpjes die we paseerden, maar iedereen zei wat anders haha! Het hielp ook niet echt dat ze ons allemaal aankeken alsof ze nog nooit een toerist hadden gezien, dus leek het ons wel duidelijk dat we niet goed zaten! Nick wilde echter niet opgeven, dus die heeft het nog een paar keer gevraagd, maar nadat Chip nog een keer gevallen was (en nu wel iets harder) wilden we gewoon terug naar de geasfalteerde weg ;) Het heeft ons 1.5 uur gekost om de 21 kilometers terug te rijden! Dat zegt wel wat over de toestand van de weg denk ik! Na 1 kilometer op de geasfalteerde weg zijn we neergestreken bij een restaurant, want we hadden behoorlijke trek en zowel Dan als Chip moesten de wonden even schoonmaken. Na een heerlijke noodlesoup en een welverdiend biertje terug op de scooter en op zoek naar de grote waterval dan maar. Gelukkig was die niet zo moeilijk te vinden! Het was inmiddels al laat in de middag dus besloten we die nacht daar te blijven, zodat we de waterval de volgende dag ook nog even konden bekijken. We hadden het inmiddels ook best warm dus snel omgekleed en naar de waterval gelopen voor een duik. Bij terugkomst intrek genomen in onze vierpersoons-hut, met onder ons een nest biggetjes met een grote mama-zeug! Te cute! althans, om te zien, ze maken behoorlijk veel geluid in de ochtend: goede natuurlijke wekker met een haan erbij! Eerst begon de haan een aantal keer, echt naast mijn hoofd, te kraaien en vervolgens waren blijkbaar de biggetjes wakker, want die begonnen lekker te knorren :) Dus bijtijds wakker voor een ochtendduik dan maar. Na een goed ontbijt weer met de scooter de weg op.
Nu alleen maar rechtdoor op heerlijk net geasfalteerde weg. De hele weg, ook de dagen ervoor trouwens, was het superleuk om door allemaal dorpjes heen te rijden: overal waar we kinderen tegenkwamen (en dat waren er nogal wat) zwaaiden ze naar ons, dus je voelde je heel geliefd de hele weg haha! Maar goed, na drie dagen, ongeveer 350 kilometer en in totaal 5 valpartijen, kwamen we nagenoeg heelhuids, maar vooral onder het zand terug in Pakse. Dan en ik hadden besloten de volgende dag sowieso door te gaan naar 4000 Islands en kochten ons ticket. Na een heerlijke douche en Indiaas eten hebben Dan en ik nog uren gekletst op de kamer, terwijl de 'jonkies' zich beneden klemzopen aan de whiskey ;) Dan is 31, Nick 25 en Chip 21 by the way. Chip kwam rond 0.00 even terug en was goed van het padje af, dus we waren al benieuwd naar de volgende morgen. De wekker ging rond 7.00 (bus zou om 8.30 gaan) en we moesten onze tas inpakken en de scooters inleveren. Mijn scooterwinkel (ik had 'm ergens anders gehuurd) zou om 7.00 open gaan, dus ik verwachte geen problemen, maar Laos zou Laos niet zijn, als het het niet zo nauw zou nemen met openingstijden dus natuurlijk was het nog gesloten! Geen probleem, probeer het na mijn ontbijt wel. Om 8.00 nog steeds niks! Nu werd het enigszins een arelaxed probleem, want als je een scooter huurt, houden zij je paspoort achter als onderpand: die heb ik natururlijk wel nodig de rest van mijn reis! Ik schreeuwen en rammelen aan het hek, de receptionist van mijn guesthouse heeft nog gebeld, maar niks :( In het ergste geval zou ik dus mijn bus missen en pas de volgende dag komen, maar daar had ik natuurlijk geen zin in. Dus voor de deur blijven wachten en om 8.25 opende hij de deuren en kon ik snel mijn grote backpack terugnemen en mijn paspoort :) Net op tijd voor de bus! Chip was echter nergens te bekennen! Dan vertelde (ik was met hem wezen ontbijten al) dat hij Chip wakker maakte en dat ze vergeten was dat ze een ticket naar 4000 Islands had geboekt! En nu was ze nergens te bekennen. Ze moest de scooter ook nog terugbrengen en dat zou wel eens langer kunnen duren, aangezien ze een paar keer gevallen was en waarschijnlijk iets extra's zou moeten betalen daarvoor, dus Dan en ik wachtten in spanning af, maar ze redde het op 2 minuten weliswaar! Van Nick hadden we, gelukkig (hij bleek toch minder leuk te zijn dan verwacht haha!), afscheid genomen; hij zou liften naar 4000 Islands. Goed, het was een busreis van een paar uur maar dus rond 13.00 kwamen we aan op Don Det, eiland in de Mekong rivier.
Been there, Don Det
Don Det was een extreem chill eiland! Het was echt gevaarlijk bijna, want je zou er weken kunnen blijven hangen zonder veel uit te voeren, maar de sfeer is gewoon heel chill. Veel kan je er niet doen, want het zijn allemaal niet zulke grote eilanden, dus binnn 2 dagen heb je ongeveer alles wel gezien :) Wij hebben er dan ook niet veel gedaan. Er is een vet mooie waterval wel, die hebben we bezocht. Dat was nog een mooi verhaal, want zelfs op een eiland van ongeveer 5 km2 flikten wij het om te 'verdwalen'! Nu was het niet echt verdwalen, want het was 1 rechte weg, maar de enige afslag die er was hebben wij gewoon gemist haha!! We hebben dus eerst Don Det afgelopen, om met een brug over te steken naar Don Khong (daar was de waterval) en toen hebben we dus uiteindelijk heel Don Khong (a 5 km) afgelopen! Dat was toch een behoorlijk tocht! Aan het einde van Don Khong maar wat gaan eten voor de immens lange terugtocht weer zouden maken. Op d terugweg vonden we echter wel de afslag! Deze werd van deze kant (heel logisch) namelijk wel met een bord aangegeven ;) Het was de enorme omweg waard hoor! Hele mooie, brede waterval en ernaast een klein strandje met open bungalows waar je lekker kon ontspannen met een drankje! Dat drankje hadden we wel verdiend ;) Helemaal kapot waren we! Is best pittig een aantal uur lopen in 35 graden ;) Verder hebben we dus eigenlijk weinig gedaan daan, behalve dat we allemaal een aantal mensen van eerder op reis tegenkwamen en daar gezellig mee bijgekletst hebben, verspreid over de dagen dat we er waren en leuke nieuwe mensen ontmoet. Daar draaide het eigenlijk vooral om op Don Det: oude en nieuwe mensen leren kennen en daar de hele dag en avond mee praten :) Maar heel ontspannen. Kon er wel eeuwig blijven, maar na een paar dagen vonden vooral Dan en ik het wel welletjes, want je gaat je ook wel nutteloos voelen daar, ook al is het zo chill. Dus hup, ticket naar Phnom Penh geboekt! Laatste avond doorgebracht met een paar leuke Franse meiden, drankspelletjes en alles en zij gingen nog naar een Laotiaans (geen idee, maar jullie begrijpen wel wat ik hier bedoel) feest, maar het was inmiddels al 1.00, Dan lag al een tijd te tukken en ik vond het wel welletjes voor een laatste avond. Daarnaast had ik ook geen geld, want dat is ook nog wat: op Don Det is geen ATM. Dat wisten we van tevoren, maar ik had dus precies genoeg gecalculeerd tot de laatste dag (heb alleen wat Thais geld moeten omwisselen trouwens). Maar stappen zat er dus niet echt meer in ook, als ik de volgende dag wilde ontbijten! Raar gevoel, om zo erg op je centen te moeten letten haha, maar helemaal niet verkeerd ;) Goed, ik kroop dus in bed bij Dan en Chip ging natuurlijk wel mee (zoals ik zei is ze 21 en Engels en weet nog niet zo goed waar haar grenzen liggen haha) om nog te stappen. Dan en ik werden de volgende dag netjes wakker om 7.00, want de boot ging om 8.00, maar geen Chip in ons bed.. Wij rustig aan pakken, ontbijten, de rekening betalen, het was 7.40 en geen Chip. Dus al haar spullen daar maar gelaten, de sleutel achtergelaten en naar de boot gelopen. Hopende dat ze zou komen, want wij hadden met z'n drieen 1 ticket! Als ze de boot zou missen, moest ze een nieuwe kopen a 25 dollar, dus dat is best veel geld. Voor een keer gebeurde alles op tijd in Laos dus om 8.10 zaten we in de boot, na een uitleg dat we niet met z'n drieen waren, maar met twee. En net toen ze de boot van de kant af wilden duwen, zagen we Chip! Helemaal gaar natuurlijk, maar ze was er! Ze mocht echter niet meer bij ons in de boot, want die was te vol, maar we zouden haar aan de andere kant wel zien :) Daar aangekomen moest iedereen zich melden bij een gast die onze visa zou regelen. Dat was wel chill, want grensovergangen duren altijd zo lang en nu kon je lekker je formulieren buiten invullen en zittend ergens wachten in plaats van in een rij, prima dus. Rond 12.00 dan eindelijk richting de grens :)
Whoopwhoop Cambodia
Uiteindelijk duurde het alsnog best lang, maar begin van de middag zaten we dan toch in een minivan richting Phnom Penh. Ik dacht, en hoopte, eigenlijk dat we in een grote bus zouden zitten, maar helaas. Had van John al vernomen dat het niet een heel prettige rit is, dus was op van alles voorbereid, maar een minivan had ik niet verwacht ;) Goed, we zaten in de bus met een aantal Israeliers die vanaf het begin moeilijk zaten te doen, vertrouwde de chauffeur niet met hun spullen enzo, ze hadden ook superveel bij zich, en de minivan is natuurlijk niet zo groot, dus heel veel tassen werden aan de achterkant vastgeknoopt. Goed, eindelijk op weg, of nou ja weg, zanderig, hobbelig pad vol diepe geulen is een beter beschrijving! My God wat zijn de wegen in Europa toch heerlijk en smooth haha! Slapen zat er dus niet in, behalve voor Chip, want die had een valium genomen ;) Dan en ik hebben heerlijk wakker gezeten, onze hoofden botsend tegen de zijkant/bovenkant haha. Halverwege werd de weg beter, maar moesten we wisselen van auto en toen werd het zowaar nog onprettiger: er kwamen 2 mensen bij (terwijl alle plekken bezet waren en we al helemaal opgepropt zaten) en toen we onze plaatsen terugnamen, zaten er dus spullen op de grond, waardoor we nu dus ook nog eens met opgetrokken benen moesten zitten haha! Tijdens de rit beseften we gelukkig al dat deze rit een mooi verhaal zou worden als je er eenmaal uit bent en het overleefd hebt ;) Dus we konden onderweg er al een beetje om lachen, maar het was echt een pittige reis! Qua tijdsduur zitten Aziaten er altijd lekker naast dus we hadden ook geen idee hoe lang de reis nog zou duren. Rond 20.00 zagen we echter een bordje dat Phnom Penh nog 25 km was. jeeeeh! Een kwartier later werd de minivan vriendelijk doch dwingend door een zwaaiende politie-auto verzocht om aan de kant te gaan! Of we ons paspoort wilden laten zien. Nu was de eerste aan wie hij het vroeg een niet zo vriendelijk Israelisch meisje die zei dat het teveel moeite was om haar paspoort te pakken en mochten we mee naar het bureau haha! Iedereen in de bus vond het natuurlijk belachelijk om een pasoort te moeten laten zien, we doen niks fout, maar in een vreemd land werk je gewoon mee met de politie en lach je vriendelijk: werkt altijd het beste. Jammer van dat meisje dus, want nu moesten we dus naar het bureau. Ik voelde me echt een vluchteling haha! Pikkedonker en dan van die zaklampen die in de minivan schijnen haha. Ik ben maar als eerste mijn paspoort gaan laten zien en met een hele Amerikaans (dus neppe) glimach met de politie-agenten gaan praten, niks aan de hand dus :) Daarna nog een kopje koffie en een sigaretje (voor hen dan, ik ben nog steeds gestopt!) met ze gedaan en rond 21.00 konden we eindelijk de laatste 20 kilometer naar Phnom Penh afleggen.
Phnom Penh
Daar aangekomen hadden we natuurlijk geen idee, lekker voorbereid, waar we naartoe wilden. Keeran (Amerikaanse gast) sprak ons aan of hij een tuk tuk met ons mocht delen, prima. Had tijdens de busreis al een paar keer met hem gepraat en alles wat ik niet leuk vind aan amerikanen bevestigde hij, dus Keeran was niet echt mijn vriend, maar ach, hij was alleen dus prima. Vervolgens op zoek naar een hostel en nodigde hij zichzelf (of course) uit om een kamer te delen, maar dat hij zich niet wilde opdringen. Mijn soepele antwoord: als het alleen slapen is, maakt het mij niks uit. Leek me vrij duidelijk ;) Dus de volgende ochtend samen met Chip gaan ontbijten (Dan was al eerder op) en daarna met Chip en Dan op pad , nee, heb Keeran niet uitgenodigd ;) We wilden lopend naar het Tuol Sleng Genocide Museum, zodat we ook een beetje van de stad konden zien. Dan zou de volgende ochtend alweer weggaan namelijk, Chip en ik zouden nog een extra nacht blijven. Goed, na een mooie stadswandeling kwamen we in de middag aan bij het museum.
S-21
Tuol Sleng, ofwel S-21, was een school die in de tijd van Pal Pot is omgevormd tot een gevangenis waar onschuldige mensen en hun familie werden vastgehouden, gemarteld en vaak erna ofwel daar vermoord werden of vervoerd naar the Killing Fields.S-21 bestond uit vier dezelfde gebouwen van elk 3 etages hoog. Op veel etages waren de oorspronkelijke cellen nog te zien en andere ruimtes waren ingericht met foto's, documenten en objecten van toen de Khmer Rouge daar heerste. Net als de nazi's documenteerde de Khmer Rouge belachelijk goed en zijn overal foto's en documenten van bewaard gebleven.
Je had verschillende cellen: massa-cellen, houten cellen en bakstenen cellen. Allemaal verschrikkelijk om te zien en veel te klein voor een persoon natuurlijk. Op veel plekken zag je ook nog bloedvlekken op de grond. Ik hoopte eerst nog dat het bij wijze van spreken verf was, maar op een gegeven moment moest je wel erkennen dat het niks anders dan bloed kon zijn.
Alle gevangen werden bij aankomst gefotografeerd en heel veel van die foto's zijn dan ook tentoongesteld: rijen lang van onschuldige mensen die je vaak aankijken met een doodse blik is echt afschuwelijk om te zien. Sommige lachen naar de camera, bij anderen zie je dat ze net ervoor nog geslagen zijn en met een bloedende neus gefotografeerd worden, echt idioot. Alle mensen die daar overleden werden ook gefotografeerd, dus opeens loop je een zaal binnen en kijk je gewoon recht in het gezicht van 8 lijken, schrok me dood. Er is een zaal waar vodden kledingstukken te zien zijn, een ruimte met een bed waar 1 van de 14 ongeidentificeerde lijken gevonden is bij de bevrijding van S-21, met een foto naast het bed van het betreffende lijk. Het is allemaal zo gruwelijk, maar heel goed om toch te laten zien, hoewel het echt heftig is. Het is supermooi trouwens dat je niet mag praten daar, dus iedereen is stil en loopt rond. Maar goed, de 14 gevonden lijken zijn bij het eerste gebouw begraven. Dit was de plek waar vele ophangingen plaatsvonden. Echt bizar, want dit was tevens de plek waar, toen het nog een school was, een sportveld was, je zag de klimrekken naast de palen waaraan ze mensen ophingen. Naast dit veld was nu een bord geplaatst met de belachelijke regels van de Khmer Rouge, zoals: "terwijl je zweepslagen of elekrtische shocks krijgt, mag je niet huilen". Nog idioter waren de verslagen van de verhoren die daar plaatsgevonden hebben. De Khmer Rouge waren nogal wantrouwig en zagen natuurlijk in iedereen een vijand, vaak in de vorm van een geheim agent. Dus werd aan iedereen gevraagd voor wie hij of zij werkte, hoe lang al, met wij er werd samengewerkt enzovoorts. Dan sta je in een ruimte, zie je een foto van een Australier en lees je ineens zijn bekentenis dat hij inderdaad een CIA-agent is, tegen de Khmer Rouge is en daar spijt van heeft. In elke bekentenis wordt heel diep ingegaan op zijn of haar persoonlijke verleden, heel eng. Dus ook alle gegevens van je zus, broer, vader en moeder werd genoteerd door hen. Er was een andere bekentenis van iemand uit Laos die 'schrijft' dat hij zoveel spijt heeft van alles wat ie gedaan heeft. Tot nu toe wist hij de ware betekenis van de Khmer Rouge niet en hij begrijpt het nu. Hij staat voor eeuwig in het krijt bij hen en zal nooit meer iets fout doen. Hoe ver de Khmer Rouge is gegaan om zulke bekentenissen los te kunnen peuteren wordt echt zichtbaar gemaakt in dat museum. Je ziet de martelwerktuigen, tekeningen van hoe men gemarteld werd, ook een aantal fragmenten van de verhalen van de 7 mensen die S-21 hebben overleefd en er is een ruimte met de vier mensen die een hoge functie hadden ten tijde van de Khmer Rouge die berecht worden.
Al met al een van de indrukwekkendste musea die ik ooit bezocht heb.
Om weer een beetje in een gezellige stemming te komen, zijn we een drankje gan doen in ons hostel. Daar zat Keeran ook, dus die schoof ook aan. Al snel vormden we een groep van 9 man met andere hostelgangers en werd het een gezellige boel. Rond half 9 besloten we toch maar te gaan eten en gingen we op zoek naar The Laughing Fatman, op aanraden van Santiago :) En wie kom ik daar tegen?! Arianna!! Die ik ontmoet had in Pai en een week mee doorgebracht heb :) Superleuk! Zij was met haar vriendin van thuis en nog een gast, dus gezellig met z'n twaalven daar gaan eten. Heeeeeeeerlijke pizza! Erna nog wezen stappen met z'n allen, lekker live-muziek en daarna naar een 'club', mooie avond dus. Volgende ochtend ging Dan vroeg weg en zouden Chip en ik naar the Killing Fields gaan. Nu had ik de dag ervoor al laten vallen dat ik dat graag op de fiets wilde doen en natuurlijk had Keeran zichzelf hiervoor ook uitgenodigd en had Chip gezegd dat het oke was, ik was hier niet bij haha! Anyway, we zouden rond 10u gaan en om 10.15 komt Keeran beneden, wil eigenlijk nog ontbijten en moest nog een fiets regelen. Dat ging me allemaal te lang duren natuurlijk, want het was 15 km buiten Phnom Penh, waarschijnlijk een verschrikkelijke weg, en niemand wil op het heetst van de dag aan het fietsen zijn. Dus Keeran snel een fiets laten fiksen en rond half 11 op weg naar the Killing Fields.
Als Nederlandse moest ik natuurlijk voorop om de weg te wijzen en het tempo aan te geven ;) Bovendien baande ik de weg makkelijk vrij voor Chip en Keeran die iets banger waren voor het verkeer dan ik, ik rijd gewoon lekker door :) We hebben bijna 2 uur gedaan over de heenweg. Was echt goed chaotisch in de stad! Je moest je gewoon overal doorheen 'beuken' wat vaag is met een fiets tussen scooters en auto's, maar ging prima. Halverwege hield, zoals verwacht, de geasfalteerde weg op en begaven we ons, yet again, op een hobbelig zandpad. Rond13.30 waren we dus bij the Killing Fields. Eerst even wat gegeten en toen naar binnen. Voor 6 dollar mag je naar binnen en krijg je een audio-tour. Ook hier moest je stil zijn, wat sommigen (natuurlijk Amerikanen, echt waar!) niet zo nauw namen. Er waren 19 punten gemarkeerd waar je dus stil kon staan om te luisteren. Bij een aantal nummers was extra informatie die je kon beluisteren. Ook dit was weer belachelijk gruwelijk en indrukwekkend. Je begint op de plek waar de vrachtwagens aankwamen met de uitgehongerde, bange, naakte, geblinddoekte en geboeide gevangenen. Vaak werden ze direct al vermoord. Kogels waren te duur, dus werd gekozen voor een bajonet, een stalen pin, hakbijl, zwaard, noem het maar op. De echte plek waar men destijds vermoord werd, wordt nu gekenmerkt door een mooie, vredige rij van bloeiende bomen. Verder zijn er plekken te zien waar massagraven gevonden zijn: graven met 166 onthoofde lichamen, 450 lichamen, 100 naakte vrouwen en kinderen. Een van de meest indrukwekkendste dingen daar is the Killing Tree: de boom waartegen baby's vermoord werden. De mensen pakten de baby's bij de benen vast en sloegen ze dood tegen de boom. Bij de ontdekking van deze Killing Field wordt verteld over de man die de boom als eerste zag en weefsel en hersendeeltjes vond op de schors van de boom. Tegenwoordig wordt de boom bekleed met armbanden die bezoekers achterlaten, mooi en kleurrijk. Een andere boom maakte ook veel indruk op mij: de Magic Tree. Een supergrote en mooie boom die gebruikt werd om een speaker in te hangen om muziek te laten spelen. De muziek, samen met het geluid van de generator, was 'nodig' om het geluid van stervende mensen te overstemmen. Als je daar staat krijg je dus precies dat te horen: een propaganda lied van de Khmer Rouge en het geluid van een generator, om kippenvel van te krijgen! Het zal maar het laatste zijn wat je hoort voor je sterft, zonder reden! Het laatste punt is de ere-stupa waarin de meeste overblijfselen van de slachtoffers geborgen zijn. Negentien verdiepingen hoog, alle botten zijn geordend en de enige lagen die je kan zien, zijn die van de schedels, maar heel indrukwekkend. Na een paar uur rondgelopen te hebben weer terug op de fiets richting Phnom Penh! Terugreis ging een stuk soepeler gelukkig en binnen een uur waren we terug :)
Kampot
Volgende dag vroeg op om richting Kampot te gaan: stadje in de buurt van de oceaan (dus in het zuiden van Cambodja), maar staat bekend als een rivierstadje. We hadden gehoord van een rij resorts net buiten het centrum, die aan de rivier lagen, vanwaar je vanaf het terras de rivier in kon springen; dat leek ons wel wat! Dan was er al en wij zouden hem in de middag meeten bij de busstop. Zo gezegd zo gedaan, en na een heerlijke lunch (chicken Amok; Amok is typisch Khmer, soort kokosachtige curry) op weg naar Samon Village om een bungalow te regelen. Ook dat was zo gedaan en na een heerlijk dag en avond met een aantal potje kaarten vroeg gaan slapen. Volgende dag werden we zonder pardon onze bungalow uitgezet, want ze hadden mensen overgeboekt haha! Dus wij spullen gepakt en naar het centrum gegaan. De dag voor wij aankwamen had Dan een aantal mensen ontmoet die in een hostel in het centrum verbleven, dus gingen we daar naartoe. Daar aangekomen bleken 3 van die mensen net weg te gaan haha :) Na een korte ontmoeting bleven wij over met z'n drieen en Lyn, gast uit Duitsland. In het hostel waar wij bleven die nacht bestond 10 jaar en hield dus een feestje waar wij natuurlijk wel naartoe wilden! Arianna en Federica (haar Italiaanse vriendin) waren onderweg naar Kampot ook dus die had ik gemaild dat wij naar dit feestje gingen, in de hoop dat ook zij zouden komen. Goed, eerst eten. Na het eten met Dan en Chip zaten we echter zooo vol dat de ongenodigde after-dinner-dip langskwam. Dan en ik hadden er erg last van. Dus terug in het hostel was de band begonnen met spelen, maar de muziek was echt bout! Dat hielp al helemaal niet met de stemming van Dan en mj :( Chipp besloot whiskey te halen voor ons om de stemming erin te brengen, dat hielp matig. Iets later kwam Lyn eraan, en dat hielp! Dan was helemaal lyrisch over die vent al, dus mijn verwachtingen waren hoog, maar hij maakte ze allemaal waar! Lyn is echt een heerlijk eigentijdse hippie, een hele vrije geest en een fantastische danser haha! Na een half uur met hem gepraat te hebben verplaatsten we ons naar de dansvloer en binnen 10 minuten stonden we te dansen en te springen op de dansvloer! Niet veel later kwamen Arianna en Federica binnen en was de avond compleet!! De band ging ook nog beter spelen dus het kon niet op! Tot diep in de nacht hebben we gedanst, tot de barman ons zat was en ook wilde gaan slapen haha :) Dus rond 5u het bedje in om de wekker te zetten om 7.00: Dan, Chip en ik hadden immers een ticket naar Sihanoukville gekocht al :) Probleem bij het slapen: Chip was nergens te bekennen! Die was al heel vroeg erg dronken, dus Dan en ik hadden haar al snel 'losgelaten'. Er was echter niet veel wat we konden doen, dus maar gaan slapen om twee uur later wakker te worden, onze tas in te pakken en (zonder Chip) naar de terminal te gaan. We zijn nog met de minivan teruggegaan naar ons hostel om te kijken of ze er was, maar we konden haar niet vinden, dus zonder Chip op weg naar Sihanoukville :(
Sihanoukville
Aangekomen in Sihanoukville gelijk naar Otres Beach gegaan: hadden van meerdere mensen gehoord dat Sihanoukville niet leuk is, maar dat Otres Beach het leuke strand is, dus Dan en ik daar naartoe en gesettled in het hostel Wish You Were Here :) Gelijk Chip een bericht gestuurd en die had ons blijkbaar al gemaild dat ze de volgende bus zou nemen en 2 uur later dan ons aan zou komen, gelukkig! Dan en ik konden pas een paar uur later inchecken dus zijn we heerlijk op het strand gaan liggen. Werd ik daar aangesproken door een meisje die pedicures en massages enzo geeft, heel veel vrouwen lopen daar rond. Heel lief meisje van een jaartje of 22 wat in Khmer begont te praten. Dus ik reageerde in het Engels en zo met haar gepraat, heel leuk. Maar uiteindelijk wilde ze natuurlijk wat verkopen aan me ;) Of ik niet mijn benen wilde laten harsen met zo'n touwtje. Nou dat hoefde niet. Vroeg ze aan me:"Do you have a boyfriend?" Ik:"No" Zij:"You know why?" Ik:"No?" Zij:"Because you don't wax your legs!" Hahaha, moet niet gekker worden hoor ;) Dus maar niet m'n benen laten harsen door haar! Rond 13.00 was Chip er ook en met z'n drieen heerlijk op het strand gelegen. Rond zonsondergang wilde ik in mijn eentje langs de kust lopen. Na een kleine 20 minuten hoor ik een luid geschreeuw:"Heeeeeeeeeeeeeeeey" en voel ik ineens twee armen om me heen en word ik in de lucht getild: Lyn!! Ik dacht dat hij nog een dag in Kampot zou blijven, maar blijkbaar was hij zijn andere vrienden al achterna gegaan ;) Beetje jammer alleen dat hij onderuit was gegaan met de scooter, maar hij blijft vrolijk, het was niks volgens hem: ik dacht daar anders over ;) Goed, even een biertje gedaan en toen weer verder, want Dan en Chip wachtten op mij voor eten. Net toen ik af wilde slaan naar de straat (van het strand af) liep ik tegen John aan! We hadden wel gemaild met elkaar, maar was niet heel duidelijk wie nou precies waar was: blijkbaar alletwee in Sihanoukville dus! Hij was zojuist bezig om een ticket naar Koh Rong te kopen, eiland iets verderop, waar ook ik naartoe zou gaan, alleen een dag later! Superleuk dus! Hij was met twee Schotse meiden en dus met z'n vieren uit eten :) Chip en Dan waren nog steeds brak dus die gingen om 21.00 naar bed, dus ik maar met John, Lauren en Sarah Jane uit eten. Heerlijke pizza gegeten en daarna drankjes gedaan bij mij in het hostel. Lauren en SJ haakten echter al na 1 bertje af, dus als 'vanouds' bleven John en ik samen over aan de bar :) Het werd weer een late nacht, met live-muziek van een Amerikaanse man met zijn cambodiaanse vrouw: heel leuk! Volgende ochtend vroeg op, want John ging weg, hij zou om 8.30 opgepikt worden. Terwijl we naar de pick-up lopen komt Lauren op ons af dat de boot niet gaat, want die is kapot. Vaag verhaal, dus de receptioniste laten bellen. Zij vond het allemaal al vaag, want de boot vertrekt om 8.30 dus de pick-up had nooit om half 9 mogen zijn! Daarbij had ze ook nog nooit gehoord dat iemand een ticket voor maar 13 dollar had gekocht, terwijl het overal 20 dollar is, hmmm. Ja hoor, het klopte niet helemaal :( Die gast opgespoord en gedwongen een nieuw ticket te regelen voor dezelfde dag gelukkig nog wel en om 13.00 konden ze dan toch vertrekken. Dan en Chip hadden voor dezelfde dag een ticket naar Koh ta Kiev (rustig eilandje) geboekt en ook van hen afscheid genomen, dus lekker in m'n eentje over het strand gaan banjeren. Na een klein uurtje even gaan liggen op m'n bed en na 10 minuten hoor ik:"Yenlt?!" Komen Arianna en Federiva weer aangelopen haha! Dus opgestaan en lekker met hen gelunched en gezwommen. Rond zonsondergang wilde ik weer in m'n eentje lopen en kwam ik weer Lyn tegen haha! Uiteindelijk heb ik Arianna en Federica gehaald om bij Lyn en zijn vrienden te gaan zitten. Kampvuurtje gemaakt en onder het genot van het vuurtje, wijn, pindakaaskoekjes, een gitaar en ons als zangers en zangeressen een heerlijk begin van de avond gehad :) Vervolgens Arianna en Federica meegenomen naar de pizzeria van de avond ervoor om ook hen een heerlijk pasta en pizza te laten proeven :) Nu was ik toch echt redelijk bekaf na een paar nachten van weinig slaap dus heel wij rond 23.00 ons bed opgezocht. Ik moest bovendien de volgende dag de boot van 9.00 hebben.
That's right, Koh Rong!
Vroeg op, afscheid genomen van Arianna en Federica en op weg naar de boot. De tocht zou ongeveer 2 uur duren op een slowboat, maar net voor de speedboat zou vertrekken kreeg iedereen die naar Koh Rong moest een gratis upgrade naar de slowboat! Fantastisch! Dus in 40 minuten was ik op Koh Rong main beach: circa 1 kilometer lang, vol met restaurants/bars/guesthouses en redelijk druk en vol toeristen. Ik zet echt twee stappen in het zand en word bij mijn schouder gegrepen door John haha! Die was daar aan het ontbijten, wat mij verbaasde, want hij slaapt graag uit, dus om om 9.45 al op te zijn, was een heel ding voor hem haha! Dus samen ontbeten, hij uitgecheckt bij zijn hostel en op zoek gegaan naar een bungalow. Dat bleek echter onmogelijk: alles wat enigszins betaalbaar was zat vol :( Dus terug naar main beach en in een guesthouse gaan slapen. Is op zich oke, maar alles is daar nogal gehorig en de resorts mt de bungalows lagen iest verderop, maar goed, je bent op een eiland in Cambodja, dan mag je eigenlijk niet klagen naturlijk ;) Van 17.00 tot 23.30 hadden de meeste bars electriciteit, dus als je ging slapen was het pikdonker, best lastig! Twee nachten geslapen op main beach, en was leuk, maar niet heel boeiend. We deden niet veel meer dan pokeren (wij gingen het SJ en Lauren leren) en op het strand hangen. De derde dag zouden SJ en Lauren weggaan en zouden John en ik gaan kamperen op Long Beach; strand aan de andere kant van het eiland wat je na een hike van 45 min kon bereiken, of je kon lui een boot pakken ;) SJ, Lauren en John waren echter ziek geworden van iets (veel mensen worden daar ziek, er is beperkt water, is waarschijnlijk de grootste reden dat veel mensen ziek worden daar), dus SJ en Lauren hadden geen zin in een bootreis; begrijpelijk. Ze hadden ook geen zin om mee te gaan naar de andere kant helaas, John voelde zich gelukkig goed genoeg om te hiken. Dus wij afscheid genomen, een tent gehuurd en gaan lopen. Was een pittige hike! Vooral omdat je al je spullen bij je hebt. Nu had ik een kleine tas en mijn rugtas (mijn backpack had ik op Otres achtergelaten), maar John had z'n hele backpack mee. Maar we zijn heelhuids aangekomen! En het was het helemaal waard! Long Beach is een 7 kilometer lang wit strand met het helderste blauwe water wat is tot dusver had gezien! Hoe mooi! Gelijk het water in gegaan natuurlijk, want hadden het bloedheet! Terwijl we in het water zwemmen zie ik opeens twee mensen naar ons zwaaien: zijn het Lauren en SJ! Toch met de boot gekomen :) Zij gingen echter wel terug die avond, want de volgende ochtend zouden ze echt weggaan. Maar wel nog een leuke dag gehad! Met zonsondergang toch echt afscheid genomen en John en ik zijn gaan eten. John was eerder aan de praat geraakt met de Amerikaanse Brenton dus met z'n drieen eten bij het enige guesthouse op Long Beach: fried curry, heerlijk! Tijdens het eten werden we vergezeld door nog een ander gropeje dat bleef slapen op Long Beach: Ruvin, David, Domenico, Amelia en Suvin. Twee Amerikanen, een Italiaan en twee Finse meiden. Domenico is Borat, niet normaal hoeveel hij op hem lijkt! Hijzelf heeft de film nog nooit gezien haha, dus hij had geen idee over wie iedereen het had haha! Goed, gezellige groep dus om bij te gaan slapen. Zij hadden hun kamp overdag al opgezet in het midden van het strand dus na het eten in het donker 3 km gelopen naar ons 'kamp'. Onderweg iedereen die we tegenkwamen uitgenodigd voor ons kampvuur. Uiteindelijk zaten we met 20 man rond een groot kampvuur, iedereen praatte met iedereen, er was een gitaar dus werd er af en toe gezongen. Oh en er was zelfs een mondharmonica :) Iedereen had wat te drinken meegenomen, ik ook: een fles whiskey. Hij was echter superwarm, dus wilde ik 'm even koelen in de oceaan, dus begraven in het zand in de oceaan. Hmmm, helemaal vergeten dus he! Vroeg Ruvin ineens, hoe is het met jouw whiskey: shit! Anderhalf uur later, de zee kwam op, dus gezocht: maar niks :( Gelukkig hadden we meer dan genoeg, maar toch jammer van mijn fles.
Op Long Beach was helemaal aan het begin 1 guesthouse en helemaal aan het eind 1 resort. Die nacht zagen we echter superveel lichten aan het einde van het strand, dus vroegen we ons af was daar was. Het antwoord: het Bulgaarse Survivor (Expeditie Robinson) werd daar opgenomen!! Op een gegeven moment horen we een muziekje en reageer Nico met:"oh oh Tribal Counsel!" Haha! Oftewel: eilandraad! Echt supergrappig dat ze dat toen aan het opnemen waren!! Niet veel later komen er twee meiden bij het kampvuur zitten: blijken zij te slapen in de restanten van de vorige proef die de Expeditie-leden hebben gedaan, haha!! Iedereen kreeg al de wildste plannen om de set te gaan bestormen, maar toch maar niet gedaan. Nu was ik, en met mij de rest, natuurlijk best nieuwsgierig geworden, dus de volgende dag zou onze expeditie worden: het einde van het eiland en kijken naar de set van Survivor! Na weer een lange nacht moesten John en ik onze tent in het donker nog opzetten haha, dat was best grappig, maar het lukte ;) Volgende ochtend rond 8u natuurlijk de tent uitgebrand dus vroeg op om te gaan ontbijten in het resort aan de andere kant van het eiland. Onderweg kwamen we de twee meiden tegen die sliepen in de restanten van een proef en zij wilden ook wel mee ontbijten. Tijdens de hele rit zag je overal resten van proeven, maar ook de opbouw van een nieuwe proef! Echt grappig! In het resort heerlijk ontbeten, allemaal een lekker dutje gedaan en in de middag weer terug. Na 1 km werden we dus tegengehouden, want ze waren bezig met opnames! Dat was best jammer natuurlijk! Nu hadden John en ik snorkelspullen meegenomen dus bleven wij daar snorkelen, de anderen gingen via een sluiproute al terug naar het kamp om af te breken en weer terug te gaan. Wij zouden ze daar weer zien om te gaan kamperen op een ander strand: 4K-Beach :) Eerst snorkelen en zwemmen en na een klein uurtje wilden ook wij onze tent afbreken, maar ook nu kwamen we er niet door! Of we 2 uur wilden wachten?! Uhm nee, wij willen voor het donker terug zijn en we moesten nog hiken, dus nee. Dus wij gewoon doorgelopen, boze Cambodiaanse bewaker achter ons aan. We konden wel doorlopen, maar dan niet over het strand, dan moesten we in de 'duinen' lopen. Dat was dus een probleem, want John had geen slippers bij zich en het zand daar was echt bloedheet haha! Dus eigenwijze John op het gewone strand lopen, man weer boos achter hem aan, haha! Was een goed kat-en-muis-spel, maar uiteindelijk kwamen we in de buurt van de set. Komt er een grote kale man op ons afgerend, we hadden de Cambodiaan inmiddels afgeschud, maar nu kwam de volgende! Bleek de regisseur ofzo te zijn, die zei dat het oke was als we snel doorliepen. Ik een foto maken, kale man boos "no photo's". Maar ik wilde natuurlijk foto's! Dus ik dacht: ik houd die vent aan de praat in de hoop dat John dan foto's gaat maken. Plan worked!! Hij heeft iets van 10 foto's gemaakt van hele bekende Bulgaarse sterren die zich voorbereiden op een proef ;)
Nadat we de set voorbij waren moesten we nog 1 km lopen. Ongeveer 400 meter voor onze tent vind ik dus opeens mijn whiskeyfles!!! Hoe groot was die kans?!?! Heerlijk!! Na een celebrations-duik hebben we onze tent ingepakt, nog even een drankje gedaan, en hup de berg weer over naar de andere kant. Na de wederom pittige hike lopen we main beach op en zien we Ruvin, David, Domenico en Amber tegen! Zij waren onderweg naar 4K-beach maar wilden eerst wat eten. Nu hadden wij precies dezelfde gedachte, dus zouden we elkaar later daar meeten. Dus John en ik lekker BBQ-inktvis aan het eten, zie ik ineens Lyn langslopen!! Die was naar Koh Rong gekomen voor de Full Moon Party, die twee dagen later zou plaatsvinden, maar hij was er al :) Goed, John en ik in het pikkedonker gelopen naar 4K-Beach waar de anderen het vuur al aan hadden. Nadia (Oostenrijk) en Whitney (Canada) waren ook aangeschoven en zo hadden we dus weer een klein groepje rond een vuur verzameld :) Hele gezellige avond met drankspelletjes en drank en eten op het kampvuur maken, niet altijd even succesvol haha, maar toch leuk! Rond een uurtje of 0.00 zien we opeen lichten onze kant opkomen, schijnbaar gasten van het enige resort aan het einde van het strand. Zodra ze langslopen groetten wij ze en vraag ik:"where are you from?" Antwoord:"Bulgaria" Ja hoor!!! Afvallers van de Expeditie!!!! Hahaha!!! De volgende ochtend zouden we zelfs naast hen ontbijten haha ;) Iedereen zou nog een nacht blijven slapen behalve John en ik: wij wilden naar Koh Rong Samloeam om de Full Moon Party bij te wonen en er al een dagje eerder te zijn om het eiland te verkennen. Dus weer afscheid genomen van mensen, tent ingepakt en terug naar main beach om een boot te fiksen naar Koh Rong Samloeam.
Full Moon @ Samloeam
Eind van de middag kwamen we aan en gingen op zoek naar een bungalow; daar hadden we wel behoefte aan na twee dagen niet douchen, slapen in een tent en overal bedekt te zijn met zand! En wat een goede bungalow was het! Eigen douche, hmmm! Lekker gedouched en haren gewassen en fris en fruitig aan het diner gegaan. Was echt een supermooie plek: het resort bevond zich aan het einde van het eiland dus je had een view van bijna 360 graden :) Het zou geen late avond worden, want we waren kapot; lekker vroeg het bedje in! Volgende dag hele eiland rondgelopen, met de kajak erop uit getrokken en gekeken naar de opties voor de Full Moon Party. Dat werd met een boot naar de andere kant van het eiland gebracht worden, feesten tot de volgende ochtend en dan de boot vanaf daar terug naar Sihanoukville pakken :) Denk dat we er de hele dag over gedaan hebben om dit te beslissen haha! Dus na weer een heerlijke maaltijd in ons resort spullen gepakt en naar de boot voor de Full Moon. De boottocht was echt mooi, de maan geeft zo belachelijk veel licht! En het allermooiste: John en ik zagen een supermooie en duidelijke vallende ster! Had er al jaren geen meer gezien :) Goed begin van de avond! Nu was ik nog nooit naar een Full Moon Party geweest, maar heb wel gehoord hoe dat werkt in Thailand: dat is niet helemaal mijn ding. Dit feestje paste veel meer bij mij! Er was gewoon 1 podium, de muziek was chill, er waren een paar kampvuurtjes, twee restaurantjes waren open waar je kon eten en liggen, meerdere bars, niet teveel mensen (wel weer bekenden tegengekomen, waaronder natuurlijk ook Lyn!) en een hele goede sfeer! Alle ingredienten voor een topfeestje! Zonder enige moeite gedanst tot de zonsopgang en om 7.00 de boot terug naar Sihanoukville genomen :) Heel gek, maar we waren alletwee niet heel moe. Ik heb een klein uurtje geslapen op de boot en John 1.5 voor we aankwamen in Sihanoukville om 10.15. Dat was een beetje jammere tijd, want we wilden graag naar het rustige eilandje Koh ta Kiev, maar die boot zou om 11.00 vertrekken en we moesten nog pinnen, mijn tas ophalen en tickets fiksen. Bleken de boot uiteindelijk op 5 minuten gemist te hebben :( Raak ik aan de praat met de barman van het hostel, vertelt hij dat er nog ene latere boot gaat om 12.00 naar een ander gedeelte van Koh ta Kiev; best nemen we die! Dus hup, backpack weer achtergelaten (wel eerst mijn vieze kleren gewisseld voor schone hoor!) en op naar de boot. Kom ik eerst Dan, Chip, Arianna en Federica nog tegen! Superleuk om nog snel even bij te kunnen kletsen voor ik weer afscheid van ze neem. Dat was waarschijnlijk de laatste keer dat ik ze tegen kan komen in Azie: Dan gaat weer terug naar Thailand, Chip naar Australie en de Italianen gaan naar Vietnam. Leuk om ze nog even een knuffel te kunnen geven!
Om 12.00 waren we klaar voor de boot naar Koh ta Kiev :)
Loose yourself in Koh ta Kiev
Wat een heftige bootreis was dat! Het was een longtailboat (dus niet een hele grote) en we waren helemaal bepakt met mensen en eten voor het resort. De golven werkten ook helemaal niet mee dus waar je normaal gesproken 40 minuten over doet, duurde de bootreis nu bijna twee keer zo lang! Maar we hebben het overleefd en kwamen aan op Coral Beach. Oorspronkelijk wilden we naar de andere kant van het eiland, naar Crusoe. Daar kan je alleen kamperen, maar is redelijk verlaten. Coral Beach is ook verlaten (denk dat er in totaal op het hele eiland, inclusief medewerkers, steeds nog geen 100 mensen zijn) maar wat luxer. Het concept hier is dat jet voor 3 dollar kan ontbijten (altijd dezelfde keuze), je kan lunchen voor 5 dollar (drie verschillende keuzes elke dag) en voor 6/7 dollar kan dineren (ook drie verschillende keuzes elke dag). Nu hadden we al gehoord dat Coral Beach bekend staat om het eten, en my god, die mensen kunnen koken!!! Heerlijk gegeten daar!! Aangezien het John's laatste dagen in Cambodja zouden zijn, hadden we besloten daar gewoon te blijven en het er lekker van te nemen. Dus boekten we een bungalow: voor het eerst in een megagroot en rond (!) bed geslapen haha en hebben daar drie nachten geslapen. De mensen daar waren fantastisch! We zijn de hele tijd opgetrokken met de mensen die daar werkten eigenlijk en die zijn hilarisch.
De verhalen over Koh ta Kiev moeten toch echt even wachten. Heb inmiddels vierkante ogen gekregen, want zit al zeker 4 uur achter de computer om jullie ruim een maand bij te praten en ik ben er bijna, maar het is genoeg ;) Sorry voor alle spelfouten (I blame de vierkante ogen en droge lenzen van de fan die de hele tijd boven mijn hoofd blaast haha!) en sorry voor alle grammaticale fouten (daarvoor geef ik de schuld aan het feit dat ik al 2,5 maand alleen maar Engels spreek en inmiddels ook Engels denk en soms zelfs droom, dus vandaar). Hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden om te lezen in ieder geval! Ik ga eens even wat eten fiksen :)
Lieve mensen, tot snel! Ga morgen naar Siem Reap: Angkor Wat, here I come!
Ik hoor graag snel van jullie en jullie zullen ook snel weer wat van mij horen :)
Liefs, knuffels en kussen vanuit Cambodja
P.S. Foto's komen de volgende keer!!!
-
24 Maart 2014 - 14:44
Vanes:
Hoiiii!!!
Goh, ik dacht dat ik lange epistels schreef, maar jij kan er ook wat van, haha! Maar blijf vooral doorgaan, ik hou d'r van! Mooi stuk over S-21, indrukwekkend hè? Ik liep daar echt met kippenvel... Begrijp dat er qua (begaanbare) wegen nog weinig vooruitgang is in Cambodja. Toen ik er was 10 jaar geleden (Oh my God, 10 jaar geleden!!! Ik ben oud!!! Als ik het zo opschrijf is het nog confronterender dan wanneer ik het denk...) was het ook al drama. Alsof je in een centrifuge zat!
Hahaha, een shampoo explosion! Why do bad things always happen to good people??? Gelukkig geen moisturizer, which is even harder to clean!!! :-)
Hier verder alles oké. Z'n gangetje... Druk met een mini-mensje van anderhalf jaar oud dat denkt dat alles van haar is en ook wil dat alles volgens haar plan gaat. Reuze leuk..., not! Ze kent ook een nieuw woordje, namelijk kut. Dusss... Ja, ik denk dat het hoog tijd is dat mama op haar woorden gaat letten... Vorig weekend een kindloos-weekend gehad en Joris en ik zijn dan ook direct "gevlucht" naar Kopenhagen ;-). Misschien ben je er al eens geweest, anders zeker op je lijstje zetten, geweldige stad!
Nou, keep enjoying the good life! Ik kijk weer uit naar je volgende verslag!
Dikke kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley